پـر کن صـراحی از شراب جاودان را

از فارس،سعدی می سراید چشم تان را

                                             از بلـخ ، مولانـا  زمــین و آسمــان را

آنقدر شیرینی که شیرین غبطه دارد

                                             تا سر سپردن های این فرهادیان را

یک پنجره تا صبح بارن تو پیداست

                                            ای تازه تر! تر کن کویـــر شعرمان را

این ابرهای تیره ایمانی ندارند

                                            جنگــل نبـایــد رو کـند سـرو جـوان را

تا  رکعت فردای ناپیدای چشمت

                                             من اقتـدا کــردم نمــازی بی اذان را

حالا که چله می رسد تا عمق ساحل

                                             بـرگــرد!  تا دریــا تمــام بـیکـران  را

حالا اناری آبدار از شعر سرشار

                                              پـر کن صـراحی از شراب جاودان را

حالا که هیچ از چشم های تو ندیدم

                                                مثل وضـو شایـد بنوشم شوکران را

مستفعلن مستفعلن عادت ندارد

                                                در استـعاره گـم کند بغض روان را

حالا برای آخر شعرم غزل باش

                                               تا شهر،مردی می سراید چشم تان را

جایی برای آسمان نیست

نیست بودم، زمانی که لبخند زدی تمام تو را آبشاری شدم که چونان فواره سر از خاک بر نهاد و عشق را سر لوحه ی زیباترین سر مشق سال کرد.

 سخت است در فرایند چشم های تو مساحتی را بدوم بی آنکه پلکی به بودنم امید بورزم اما بی خبر بودم که تو،‍

                                             سرنوشتم را آغشته به آغوشی تنگ نوشتی که آسمان هم در او،جایی نداشت.

عشق،هستی ترین زیبایی لبخند توست که جاری می شود سراشیب دست هایم را وقت سپاس،

                                                      و من، از این همه باران نه دیگر دلگیر می مانم و نه بی تو.

می نویسم تا شهر، سکوت خویش را مدیون شب باشد

                                                      و این بار تمام تو را به شعر کشیدم؛

                                                                 ردیف و موزون .

دارم به نبود نت خو می گیرم

رد می شوی

سخت است تمام آه،عبور ساده ای باشد برای ندیدن

صحبت از چشم های تو نیست! خاطرات خسته ای را می تکانم که غرور،چاره ای جز بالیدن ندارد سالهای سال،از دست های تو می گذرد بی آنکه شانه هایم را بخندی و افقی نو،بیکران سکوتم را بفهمد.

سخت است تو را در خودم نگریم و با همه ی شهر سرگرم نیش خنده هایی بمانم که پرت می کند ذهن آرزومندم را تا سرگیجه ای دیگر...

کجاست بهانه های سر از لاک جنبیده ای که بسوزد همه ی کودکی ام را! نه ! بیهوده تر از قبل نبودن هنر است و من ، تمام دست خطم را دیروز پشت سایه گون هایی ساده گم کردم. حالا فرصتی برای رد شدن است. عبور می کنی و در مسیر چشم هات بغض می کنم شاید میانه ی غربتی سهمگین دست خطم را شعر شوم.

یا هو

به نام لبخندی که آسمان را زندگی داد.

رسیده ام به مرز پرت گاه های دوری! کسی نیست بودنم را آب بپاشد تا سهم کویر،دست هایم را نبیند!

روزگار،برگ های سادگی ام را به خاک سپرد و غرقه ای حجیم را سرازیر چشم هایم داشت تا زندگی،

 معنایی تلخ تر از تنفس شهر را برایم بنویسد. آه؛صدای سرودنی است پنهان،که روزهای بدون تو را شعر بسازم و تاتی تاتی غربت خویش،به ایستادن سوختنم بگرید. تو، سهم بودنی،برای دست هایی که آب را می فهمد و من خسته تر از تمام سرنوشت،خاک بازی دیروزم را دست می کشم شاید ابهام اشک هام،

دوری ات را فریاد بزند.

       راه،مسیر رسیدنم را سراسیمه دید. حال،تمام سهم مرا بخند تا،زندگی،برایم نفس بکشد.

                                                                                                         با من بمان