به خداحافظی آخرمان فکرنکن

به خداحافظی آخرمان فکرنکن                             به سلامی که پر از حادثه در نیم نگاه

به دلی فکرنکن کز سر شوق از ته عشق...            همه شب مثنوی و قافیه می سوزد و آه...

به کسی فکرنکن بعد تو حل شد همه چیز                من و بیچارگی و قصه ی رسوا شدنم

همه حل شد قر و قاطی شد و انگار تو هم                  پی نبردی من و تنهایی و تنها شدنم

پی نبردی که پسربچه ی عاشق سر تو              از کَت و کول نگاه خودش افتاد و شکست

تو پی عشق و  پی حور و پری رفتی و من            نفسم رو به شمارش برود رو به نشست

تو همان خاطره ی روز سلامی که مرا                 تا خداهای همان روز سرودی،گفتی

و من ساده ی عاشق کر و کوری بودم                  نشنیدم سخن از بود و نبودی گفتی

صحبت کهنه به جایی نرسد کوتاه است               مثل اندازه ی آشفتگی موی شما

دست تقدیر،تو را فاصله ایجاد نمود                   سطر ها شعر شد از حالت ابروی  شما

وقفه ها سال به سال از پس سال از پس هم               قد کشیدند و ندیدندو نمک بخشیدند

شکر شعر شب! آهنگ شما باشد کوک                 که چشیدند و سرودند و فلک رقصیدند

شهر،پیچید : دلی در گرو دلبر رفت...                  دیشب اینجا ته این کوچه که آتش دادند...

داستان می چکد از پچ پچ و هر زمزمه ای:            «دوش وقت سحر از غصه نجاتش دادند»

همه ی دفتر خط دار قنوت آن شب ناز                  مشق چشمان تو را تا سر خط آه گرفت

راز پیدا شدنت شهره ی عالم باشد                       وقتی اخبار بگوید: «سر شب ماه گرفت»

الغرض شکوه ی درمان نشده گل داده است            گلی از جنس نبودن نشنیدن رفتن

صفحه آخر شد از این دفتر کمرنگ ترین                آه تنها تو و نقاشی آیا ماندن!