این حرف ها دیگر بوی سکوت می دهند.

وقتی خودم را در چشم های پیاده رویی شلوغ می بینم شبیه پاییز برگ ها به خودم می لرزم

می ترسم از اینکه سلام مرا بخواهند لبخندهای مسموم سایه ها

دلسرد شدم و خسته.از هر چه بودن است برای بودن.از هرچه حرف است برای رسیدن

دیگر فرصتی برای من نیست. من سهم خودم هم نشدم.فال خط خطی ام را به هر که سپردند خندید و پرت کرد پشت پهن دشت پوسیده خاطراتش

همه ی سایه های پرنده را پراندم

من نیز از من رفته است.تنها تصویری مات مانده که مات مانده از بودنی بی حاصل با مسیری مبهم و دنباله دار

دست های آسمان را در جیبم احساس می کنم به دنبال لبخندی است صمیمی که نخواهد دید

آه می کشم تمام خودم را وقتی پیش پای آیینه به سکوت ساکتش خیره می افتد.

این حرف ها دیگر بوی سکوت می دهند.