پـر کن صـراحی از شراب جاودان را

از فارس،سعدی می سراید چشم تان را

                                             از بلـخ ، مولانـا  زمــین و آسمــان را

آنقدر شیرینی که شیرین غبطه دارد

                                             تا سر سپردن های این فرهادیان را

یک پنجره تا صبح بارن تو پیداست

                                            ای تازه تر! تر کن کویـــر شعرمان را

این ابرهای تیره ایمانی ندارند

                                            جنگــل نبـایــد رو کـند سـرو جـوان را

تا  رکعت فردای ناپیدای چشمت

                                             من اقتـدا کــردم نمــازی بی اذان را

حالا که چله می رسد تا عمق ساحل

                                             بـرگــرد!  تا دریــا تمــام بـیکـران  را

حالا اناری آبدار از شعر سرشار

                                              پـر کن صـراحی از شراب جاودان را

حالا که هیچ از چشم های تو ندیدم

                                                مثل وضـو شایـد بنوشم شوکران را

مستفعلن مستفعلن عادت ندارد

                                                در استـعاره گـم کند بغض روان را

حالا برای آخر شعرم غزل باش

                                               تا شهر،مردی می سراید چشم تان را