جایی برای آسمان نیست

نیست بودم، زمانی که لبخند زدی تمام تو را آبشاری شدم که چونان فواره سر از خاک بر نهاد و عشق را سر لوحه ی زیباترین سر مشق سال کرد.

 سخت است در فرایند چشم های تو مساحتی را بدوم بی آنکه پلکی به بودنم امید بورزم اما بی خبر بودم که تو،‍

                                             سرنوشتم را آغشته به آغوشی تنگ نوشتی که آسمان هم در او،جایی نداشت.

عشق،هستی ترین زیبایی لبخند توست که جاری می شود سراشیب دست هایم را وقت سپاس،

                                                      و من، از این همه باران نه دیگر دلگیر می مانم و نه بی تو.

می نویسم تا شهر، سکوت خویش را مدیون شب باشد

                                                      و این بار تمام تو را به شعر کشیدم؛

                                                                 ردیف و موزون .