یا هو

به نام لبخندی که آسمان را زندگی داد.

رسیده ام به مرز پرت گاه های دوری! کسی نیست بودنم را آب بپاشد تا سهم کویر،دست هایم را نبیند!

روزگار،برگ های سادگی ام را به خاک سپرد و غرقه ای حجیم را سرازیر چشم هایم داشت تا زندگی،

 معنایی تلخ تر از تنفس شهر را برایم بنویسد. آه؛صدای سرودنی است پنهان،که روزهای بدون تو را شعر بسازم و تاتی تاتی غربت خویش،به ایستادن سوختنم بگرید. تو، سهم بودنی،برای دست هایی که آب را می فهمد و من خسته تر از تمام سرنوشت،خاک بازی دیروزم را دست می کشم شاید ابهام اشک هام،

دوری ات را فریاد بزند.

       راه،مسیر رسیدنم را سراسیمه دید. حال،تمام سهم مرا بخند تا،زندگی،برایم نفس بکشد.

                                                                                                         با من بمان